Dag 37

We knappen allebei weer op gelukkig! Zo nu en dan nog een paracetamolletje er in, maar dan blijven we weer op de been.

Als ik 's ochtends naar school rijd van Al Rayyan naar Al Gharaffa, rijd ik door een bouwput. Bij de ontwikkeling van Qatar is men begonnen met vierbaanswegen die uitkomen op een rotonde. Door de toename van het autoverkeer werken die rotondes nu niet meer en ze worden allemaal aangepast, maar dat duurt even... Je rijdt tussen schuttingen door en ik kan geen roadblocks meer zien als we hier weg zijn! Al het verkeer, zoals Margy al eerder schreef, stort zich via soms versmalde wegen op zo'n rotonde met 80 km per uur, want dat is hier een normale snelheid. En dat 's ochtends om kwart over 6, je moet goed bij de les blijven. Achter die schuttingen alleen maar bouwwerkzaamheden: metro, nieuwe wegen, nieuwe gebouwen, parken, die allemaal minstens een jaar later opgeleverd worden dan gepland was. Uiteindelijk wordt het mooi, hoe dichter je bij het centrum van Doha komt hoe meer er al klaar is en ik moet zeggen: dat doen ze goed. Ze denken na over de openbare ruimte en maken er iets moois van. Het wordt wel een onherkenbaar land en de cultuurshock voor oude Qatari moet groot zijn. Ik zou het graag over 20 jaar nog eens zien. Maar om op je 85e nou nog naar Qatar af te reizen...
Krijg net een berichtje van Burgernet op mijn telefoon: Iemand vermist in Hilversum, een schizofreen. Zijn ze er toch achter gekomen dat ik er niet ben....